‘Lieve meiden, weten jullie een onderwerp voor een nieuwe blog?’ vroeg ik vanmorgen aan de ontbijttafel. Mijn oudste van 11, reageerde meteen enthousiast; ‘schrijf er 1 over mij!’ ‘Wat moet er dan in komen te staan lieverd?’ was mijn vervolgvraag. ‘Dat ik een verzorgpony wil’, zei ze met een stralende
“Mama, het is nog donker, waarom staan we op?” Daar sta ik dan, om 7 uur ’s ochtends, m’n drie-jarige uitleg te geven. Licht en donker, zomer- en wintertijd, aarde en zon. Logica die een peuter, volledig levend in het moment, abstract en onbegrijpelijk over zullen komen. Opstaan omdat haar
‘Wat ik je zie doen, is de omstandigheden steeds de prioriteit geven boven je werk’. ‘Elke afleiding is aanleiding om je werk ‘even’ opzij te schuiven’. ‘Vind je het gek dat je dan niet realiseert waar je naar streeft?!’ Auw!… Sommige spiegels voelen nasty als ze je voorgehouden worden. Voordat
‘Slaap lekker lieverdje van me. Tot morgen, zonder zorgen.’ ‘Tot morgen, mét zorgen.’ De standaard laatste 2 zinnetjes van het bedritueel met mijn jongste. Tijdenlang heb ik geglimlacht en me elke keer verheugd op dat stellige, eigenwijze stemmetje, dat haar eigen draai gaf aan het uitzicht op een zorgeloze nieuwe
Voor een breek in de dag ging ik een stukje wandelen. Super lekker weer. Veel lichtgroen in het bos, onwijs veel zonnestralen door de bomen. Heerlijk! Ondertussen nam ik mezelf mee. Dat gaat zo, als je op eigen benen loopt. Ik wist niet precies hoe lang ik wilde gaan en
Vanmorgen viel het me op dat het zo lang duurt voor ik de trap af ben. Volop in herstel na een knie-operatie, heb ik stap voor stap aandacht nodig om de controle over mijn spieren te hebben. Zodat ik niet van de trap afkukel. In mijn hoofd bezig met die