‘Zullen we vandaag mijn koffer pakken, om bij tante Anja te logeren?’
Maandagochtend. Niet het moment om te gaan logeren. Wel om een les uit deze ene vraag te halen. Want het is al weer een aantal weken geleden dat mijn man en ik een plannetje maakten om samen een weekend weg te gaan en logeerplekken zochten voor de meiden. Logeeradressen gevonden, weekend weg nog steeds niet gepland.
Een 3-jarige ziet geen enkel obstakel om een leuk plan uit te voeren. Nu wordt het wel eens tijd, klinkt er ongeduldig en verlangend in haar vrolijke stemmetje door. In mijn hoofd ga ik naarstig op zoek naar een begrijpelijke reden voor het uitblijven van dit plan, maar er ís geen reden.. enkel zelf opgeworpen mitsen en maren en verplichtingen.
Vanzelfsprekend maakt ze tastbaar wat we bedacht hebben. Dat raakt me en blijft gonzen in mijn hoofd. Het contrast tussen haar eenvoud en mijn hersenspinsels is groot. Een; ‘weet-je-wel-wat-ik-allemaal-moet-doen-om-dit-allemaal-geregeld-te-krijgen,’ zou geen gehoor vinden bij haar onbetwistbare enthousiasme.
Ik voel me door de kleine uk uitgedaagd er licht en luchtig naar te kijken. Haar koffertje staat al klaar!
Welk onderwerp of plan in jouw leven heeft kinderlijk eenvoudige actie nodig?!