Voor een breek in de dag ging ik een stukje wandelen. Super lekker weer. Veel lichtgroen in het bos, onwijs veel zonnestralen door de bomen. Heerlijk!
Ondertussen nam ik mezelf mee. Dat gaat zo, als je op eigen benen loopt. Ik wist niet precies hoe lang ik wilde gaan en ook niet waar ik naar toe zou lopen. Nu is dat niet ongebruikelijk voor me, maar gaandeweg mijn tochtje viel het me op dat ik enorm aan het dwalen was.
Ik sloeg een paadje in en toch weer niet, koos een ander richting. Maakte een omtrekkende beweging om reuring van een groepje te ontwijken. Dacht richting te kiezen, maar liep toch weer anders. Draaide een rondje, pakte een sunny spot op een boomstronk, maar liep na een halve minuut weer verder.
Ik bedacht me dat dit gedwaal aardig symbool staat voor hoe ik op dit moment aan het werk ben. Ik heb mijn coachpraktijk neergezet. Dat staat. Ben ik blij mee, al mag het nog meer aandacht krijgen. Tegelijkertijd ben ik zoekende; wat wil ik nog meer? Hoe zet ik mijn toegevoegde waarde in?
Uiteindelijk loop ik richting een prachtige grote open plek in het bos. Een plek waar ik bijna altijd kom tijdens een rondje bos. Het is daar zo heerlijk licht, ruim en open. Ik strijk neer op mijn vertrouwde boomstam en neem de omgeving in mij op. Omdat ik nu toch al met metaforen bezig was, vroeg ik me af waar die open plek voor staat. Al snel kwam het beeld van ongekende mogelijkheden in me op. Om me vervolgens te realiseren; maar misschien is dat juist wel het probleem?! Er zijn zóveel mogelijkheden, dat ik niet weet waar ik me op richten zal.
Zo open als de plek is, zoveel paadjes er lopen vanaf die plek, terug naar de gebaande wegen.
Welk pad kies ik, en waar gaat die naar toe?
Voor dit moment kies ik het pad terug naar huis.
Het dwalen was voor even gedaan, want de weg terug naar huis kan ik feilloos vinden en welk paadje ik daarvoor kies, maakt me kennelijk niet uit. Terwijl ik naar mijn voetstappen op het schelpenpad luister (dat vind ik zo’n fijn voldoening gevend geluid), nestelt de zin ‘dwalen is geen falen’ in mijn hoofd.
Mm, wat heeft dat me te vertellen? Ik ervaar het als falen dat ik niet weet welke kant ik op zal. Dat ik zoekende ben hoe ik mijn talenten in deze wereld te gelde maak, waarde toevoeg. Ik heb een ondernemersopleiding gevolgd, heb met een businesscoach gewerkt. Focus, richting, doelen. In mijn hoofd zie ik daar de voordelen van en begrijp ik dat koers houden van belang is.
Maar mijn gemoed en gevoel dwaalt door een bos met ongekende mogelijkheden…
Wat zie ik over het hoofd? Dat ik zó op zoek ben naar richting?!
Dwalen is geen falen. In het dwalen valt misschien wel wat halen. Ik weet wat ik te brengen heb en aan waarde toevoeg. Het waar, hoe en met wie is zich nog aan het vormen. Dwalen vraagt om vertrouwen dat de juiste richting volgt. Dwalen brengt me op plekken die niet voor de hand liggen, gaat gepaard met verrassingen, met ontdekkingen. Durven dwalen vraagt vooral vertrouwen in mezelf in wie ik ben en wat ik kan. En van daaruit uitproberen en experimenteren, misschien wel alle paadjes van de ongekende mogelijkheden bewandelen.
Morgen ga ik weer wandelen, ga ik weer naar die open plek en probeer ik een van de vele paadjes.