Ik las een interview met Ernst-Jan Pfauth (mede oprichter van de Correspondent) in de Flow.
De kop sprak me aan; ‘In het tonen van dankbaarheid heb ik houvast gevonden’.
Ernst-Jan leed, naar zijn zeggen, aan chronische ontevredenheid en realiseerde zich dat hij alleen maar bezig was zijn honger te stillen naar wat kan er beter, hoe kan het meer worden. Ik herken iets in die honger naar altijd beter en meer groei en daarom schrijf ik er over.
De kern van wat hij zegt gaat over hoe hij zijn honger heeft weten te stillen door zijn aandacht te verleggen naar het zoeken van voldoening en hoe je dat kunt bereiken. Tevergeefs zocht hij dat eerst in productiever, actiever en effectiever worden. Uiteindelijk kwam hij uit bij het tonen van dankbaarheid. Daarin vond hij een dagelijks ritueel wat hem herinnert aan alles wat hij heeft en stelt hij zich open om daar naar te kijken.
Het tonen van dankbaarheid is geen nieuw inzicht, zegt Ernst-Jan zelf en dat kan ik beamen. Ik ken de blijde en positieve uitwerking ervan. En het gegeven ‘alles wat je aandacht geeft groeit’ is hierbij zeker van toepassing. Wat bij mij binnenkwam is zijn focus op het dagelijks ritueel.
Dankbaarheid tonen als ik met mijn snoet in de zon zit, is appeltje eitje. Maar op de dagen waarop ik ontevreden ben, laag in mijn energie zit of me chagrijnig voel, verdwijnt het verlangen naar dankbaarheid als sneeuw voor de zon. Juist dan is de voedende werking zo belangrijk. Net zoals we voor onszelf zorgen door dagelijks te eten en te drinken, is het dagelijks dankbaar zijn voeding voor ons als geheel persoon. Draagt het bij in zijn met wat er is.
Hoe dat er in de praktijk uitziet?
Een dag, doorspekt met chagrijn. De fysieke beperkingen van een geopereerde en nu herstellende knie, waardoor ik weinig actief, productief en effectief kan zijn, zaten me flink in de weg. Die beperkingen knabbelden ook aan mijn mentale welbevinden, waardoor het gevecht met mijn humeur steeds groter werd. Daar was ik me van bewust, maar ik wist het niet te doorbreken.
Terwijl er zoveel was om dankbaar voor te zijn. Middelste dochter blij om gewonnen hockeywedstrijd. Oudste dochter stoer, voor t eerst alleen op de fiets naar de manege. Jongste dochter met papa in de tuin aan het werk. Vriendin doet cadeau inkopen voor me nu ik zelf niet op pad kan. Andere vriendin van verder weg zocht contact met me om op bezoek te komen. Én ik zat met mijn snoet in de zon.
Genoeg reden om het chagrijn achter me te laten. Eerlijkheidshalve werkte het niet zo rooskleurig. De scherpe kant verdween, de moeizame onderstroom bleef, maar ik kon meer zijn met wat er was. Overduidelijk zoveel meer dan chagrijn!
Dit was van ’t weekend. Nu is het donderdag. De tussenliggende dagen deed ik niks actiefs met dankbaar zijn. Het dagelijkse ritueel is er niet vanzelf. Het vraagt inspanning om tot een ritueel te komen. Dus vraag ik mezelf nu; hoe, wat en wanneer ga ik mezelf voeden? Als de voldoening groeit, ontstaat de honger er naar vanzelf. Wordt het ritueel vanzelfsprekend een onderdeel van wie je bent.
Doe je mee? Leuk om van je te horen wat voor jou werkt!