Deze dinsdag start geweldig met het officiële bericht dat ik mij nu Certified Professional Co-Active Coach (CPCC) mag noemen. En daar ben ik heel trots op! De jubelstemming wordt gevoed door blijdschap dat ik aan het einde ben gekomen van een intensieve trainingsperiode. Mijn ego jubelt mee; die vindt het fijn om een titel te dragen. En de kritische noot in mij is happy, omdat iets beginnen niet moeilijk is, maar het vervolgens afmaken een prestatie is.
Maar de bron van mijn sky high blijdschap borrelt dieper van binnen. Het is de vreugde dat ik mij bekwaamd heb in een professie die me rijke voldoening geeft. Ik mag leunen in een bedding van intense tevredenheid dat ik in het coachen mezelf voor de volle 100% kwijt kan. En ik voel een sterke innerlijke zekerheid dat ik daar verschil mee maak voor de mensen met wie ik werk.
Afgelopen donderdag kreeg ik tijdens mijn examen de vraag, waar ik het meest trots op ben in mijn Co-Active reis van de afgelopen 2 jaar. Mijn antwoord verraste me in eerste instantie; ‘k ben trots op de verbinding in contact met de ander die ik weet te leggen en tijdens het coachen steeds aanwezig is. Een aapje op mijn schouder zei; is dat nou het beste wat Co-Active je brengt?!
Dus ging ik bij mezelf te rade welke wijsheid er verscholen zit in mijn spontane antwoord van verbinding voelen. Toen realiseerde ik me dat 2 jaar bezig zijn met coaching me iets wezenlijks heeft gebracht; verbinding ervaren in contact hoeft niet beperkt te blijven tot de dierbaren om me heen en speciale momenten. Verbinding in contact is mogelijk met ieder mens die ik ontmoet, waarin ik me openstel voor die ontmoeting en nieuwsgierig ben naar de ander. Het maakt niet meer uit of ik je voor het eerst ontmoet, of dat je bekend en vertrouwd bent. Mijn reikwijdte in contact maken is enorm verrijkt!